بررسی اثر دو فاکتور nurr1 و gdnf بر حفاظت نورون های دوپامین ساز در مقابل التهاب عصبی

حفاظت نورونها در برابر سیگنالهای مرگ یکی از استراتژی های مهم برای مقابله با بروز و پیشرفت بیماری های نورودژنراتیو از جمله پارکینسون به شمار می رود. دو پدیده ی التهاب عصبی و استرس اکسیداتیو از منابع اصلی ایجاد سیگنالهای مرگ هستند. در این تحقیق دو فاکتور nurr1 و gdnf، به ترتیب به دلیل اثرات ضدالتهابی و ترمیمی که برای آنها گزارش شده است، به منظور حفاظت نورونهای دوپامین ساز sh-sy5y در مقابل التهاب عصبی حاصل از میکروگلیای فعال و نیز مسمومیت ناشی از توکسین 6-ohda کاندید شدند. بدین منظور در بدو امر لنتی ویروسهای نوترکیب حامل ژنهای nurr1 و gdnf تهیه و به ترتیب سلول های دوپامین ساز sh-sy5y و رده ی سلولی آستروسیتوما (1321n1) با لنتی ویروسهای مزبور آلوده شدند. همچنین برای تولید بهینه و انبوه فاکتور gdnf، سلولهای hek-293t با ناقل پلاسمیدی مربوطه ترانسفکت شدند و سپس محیط مشروط سلول های آستروسیتوما و hek-293t، که فاکتور gdnf در هر دو نوع سلول بیش بیان شده بود، جمع آوری شد. در ادامه افزایش بیان هر یک از ژنهای مزبور در سلولهای مربوطه با تکنیک rt-pcr به اثبات رسید. در مرحله ی بعد، سلولهای میکروگلیا از مغز نوزادان موش صحرایی جداسازی و کشت گردید و متعاقبا التهاب عصبی بوسیله تیمار با lps در سلولهای مزبور القا و صحت آن از طریق بیان ژنهای tnf-? و inos با تست گریس و تکنیک rt-pcr به اثبات رسید. سپس محیط مشروط این سلولها جمع آوری و به همراه محیط مشروط سلولهای آستروسیتوما /hek-293t (حاوی فاکتور gdnf) به سلولهای sh-sy5y افزوده شد. همچنین سلولهای sh-sy5y به صورت جداگانه با توکسین 6-ohda و محیط مشروط سلولهای آستروسیتوما / hek- 293t تیمار شدند. سرانجام آنالیز mtt نشان داد که سلولهای sh-sy5y با بیان فزاینده ی فاکتور nurr1 و یا در حضور مقادیر انبوه فاکتور gdnf، مقاومت بیشتری را نسبت به سلولهای کنترل در برابر التهاب عصبی و 6-ohda نشان می دهند. همچنین دو فاکتور gdnf و nurr1 با هم به صورت هم افزایی عمل کرده و مقاومت بیشتری را نسبت به حالت تنها در برابر التهاب عصبی و مسمومیت پارکینسونی به سلولهای دوپامین ساز اعطا می کنند.